Σάββατο 28 Φεβρουαρίου 2009

ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΦΤΩΧΕΙΑ

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΣΑΡΑΚΙ




Ζούμε την μεγαλύτερη οικονομική κρίση από την εποχή της Μεγάλης Ύφεσης στη δεκαετία του ΄30. Ασύλληπτος κερδοσκοπικος τζόγος που έστησαν οι τράπεζες και οι συναφείς χρηματοπιστωτικές επιχειρήσεις πάνω στα εμπορεύματα,τις συντάξεις και τα σπίτια μας, έχει καταλήξει σε τεράστιες ζημιές, που απειλούν να τινάξουν τα θεμέλια όλου του οικονομικού συστήματος.
Τρείς δεκαετίες κυριαρχίας των ιδεών του νεοφιλελευθερισμού και της ασύδοτης αγοράς καταρρέουν , καθώς οι κυβερνήσεις από τις ΗΠΑ μέχρι την Ισλανδία ,προσπαθώντας να σώσουν τις οικονομίες τους , στράφηκαν σε κρατικές παρεμβάσεις που φθάνουν μέχρι και την εθνικοποίηση τραπεζών.
Ομως , είναι όλα αυτά αποτέλεσμα μόνο της απληστίας των golden boys στη Wall Streeet, στο City του Λονδίνου ή στη Σοφοκλέους; Η απάντηση μας πρέπει να δείξει γιατί οι ρίζες αυτής της κρίσης θα αναζητηθούν στην πολύ πιο πλατιά και θεμελιακή κρίση κερδοφορίας που καλύπτει το σύνολο του παγκόσμιου καπιταλισμού.
Σήμερα αποκαλύπτεται το πόσο παρανοϊκός , αναποτελεσματικός και καταστροφικός είναι ο καπιταλισμός.Αλλά ποιοί θα πληρώσου την κρίση του ; Οι τράπεζες ,οι πολυεθνικές και οι κυβερνήσεις επιχειρούν να φορτώσουν τα βάρη στις πλάτες των φτωχών ανθρώπων . Η οργάνωση της αντίστασης ενάντια σ' αυτή την επίθεση πρέπει να βρεί στο κέντρο της όλους όσοι πιστεύουμε σε ένα καλύτερο κόσμο χωρίς φτώχεια πολέμους και ρατσισμό. Για μια κοινωνία που ο τυφλός ανταγωνισμός για το κέρδος δεν θα είναι αυτό που την κινεί .Θα πρέπει να υπάρξει κατεύθυνση της κατανάλωσης προς τις ανάγκες της πλειοψηφίας των ανθρώπων που σήμερα πένονται.

Δευτέρα 23 Φεβρουαρίου 2009

Θυμάστε το τέλος της Ιστορίας;


του Turbulence

Δεκέμβρης 2008

Εκεί συγκεντρώνονταν όλη η οργή των 1990. Ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός, κάποτε αποκαλούμενος Θατσερισμός ή Ρεηγκανισμός, υποτίθετο ότι παρίστανε τον κολοφώνα της ιστορίας. Το σύνθημα τότε, όπως η Σιδηρά Κυρία αρέσκετο να λεει, ήταν ‘Δεν Υπάρχει Καμία Εναλλακτική Λύση’ (’There Is No Alternative’ ή ‘TINA’ με το ακρωνύμιο). Το έργο της ανατροπής αυτού του ολοκληρωτικού λόγου έχει αρχίσει εδώ και πολύ καιρό τώρα. Το Κίνημα Ενάντια στην Παγκοσμιοποίηση, που εκδηλώθηκε καθώς γυρνούσε ο αιώνας και συνδέθηκε με τις διαδηλώσεις διαμαρτυρίας στο Σήατλ και την Γένοβα, αρνήθηκε να αποδεχθεί ότι η ιστορία είχε τελειώσει. Προώθησε το σύνθημα ‘Ένας Άλλος Κόσμος Είναι Εφικτός’ (‘Another World is Possible’). Συμμετείχαμε σε αυτά τα κινήματα και τώρα, εν μέσω μιας βαριάς παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, μπορούμε να πούμε ξεκάθαρα ότι εμείς είχαμε δίκιο κι αυτοί έκαναν λάθος.

Το ζήτημα δεν είναι η θριαμβολογία –αλλά πρόκειται για κάτι που στοχεύει ακριβώς στην καρδιά του ζητήματος της κρίσης. Πάνω απ’ όλα, ο νεοφιλελευθερισμός ήταν επιτυχής στην πιο ιδεολογική μορφή των ελιγμών του: στο να διεκδικεί ότι βρίσκεται στο επίκεντρο των πάντων. Ο Άλαν Γκρήνσπαν, ο πρώην πρόεδρος της ανώτατης οικονομικής αρχής των ΗΠΑ (του US Federal Reserve), ο οποίος διαχειριζόταν τις περισσότερες πολιτικές των απορυθμίσεων, που τελικά οδήγησαν στη σημερινή κρίση, έχει παραδεχθεί ότι θα έπρεπε να επανεξετάσει τις σημαντικότερες πεποιθήσεις ολόκληρης της ζωής του. Το ουσιαστικό δόγμα του νεοφιλελευθερισμού –ότι οι αγορές αποτελούν τον καλύτερο τρόπο για την αναδιανομή του κοινωνικού πλούτου και πόρων, γιατί μόνο μέσα σ’ αυτές η επιδίωξη του ατομικού συμφέροντος μπορεί, ως δια μαγείας, να μετασχηματισθεί σε μια κοινωνική πρόοδο– έχει πλήρως διαψευσθεί. Δεν είναι πλέον μια κοινοτοπία ούτε η μόνη λογικοφανής τοποθέτηση: τώρα είναι ξεκάθαρο ότι αποτελούσε, πάνω απ’ όλα, μια μεροληπτική ιδεολογία (κάθε άλλο παρά μια ‘ουδέτερη επιστήμη’). Το να ακούμε κάποιον σαν τον Γκρήνσπαν να το αναγνωρίζει είναι σαν να ακούμε τον Πάπα να λεει, ‘πιθανόν να έχω κάνει λάθος για όλο αυτό το θέμα του Θεού.’ Αυτή είναι η στιγμή της ‘πτώσης του τοίχους του Βερολίνου’ για το νεοφιλελευθερισμό.

Αλλά λέγοντας ότι ο κόσμος πρόκειται να αλλάξει, αυτό δεν σημαίνει ότι μιλάμε για το τέλος του καπιταλισμού ή αναγκαστικά για την αρχή κάτι ‘καλύτερου’ από το νεοφιλελευθερισμό. Σημαίνει ότι τώρα ήρθε η στιγμή να αποδειχθούν ατελέσφορες κάποιες οικονομικές και πολιτικές ρυθμίσεις, που άρχισαν να επιβάλλονται από το τέλος των 1970.

Η άνοδος του νεοφιλελευθερισμού αποτελούσε, εν μέρει, την απάντηση σε μια πολιτικά ισχυρή κι απαιτητική εργατική τάξη, η οποία είχε συνηθίσει στην ιδέα ότι οι βασικές της ανάγκες θα έπρεπε να ικανοποιούνται από το κράτος ευημερίας, ότι οι πραγματικοί μισθοί θα έπρεπε να ανεβαίνουν και πίστευε ότι δικαιούταν ακόμη περισσότερα. Από τότε όμως κι ύστερα, οι πραγματικοί μισθοί είτε έμεναν στάσιμοι ή μειώνονταν, οι παροχές του κράτους πρόνοιας περιορίζονταν κι αποσύρονταν, η ανασφάλεια κι ο φόβος διαδίδονταν σε ευρεία κλίμακα. Έτσι, το αποτέλεσμα ήταν να διατίθενται φθηνές πιστώσεις, χάρη σε χαμηλά επιτόκια και τις απορυθμισμένες χρηματο-οικονομικές αγορές –μέσα από εγγυήσεις για την άνοδο των τιμών των κατοικιών (τη ‘φούσκα,’ από την οποία άρχισε η κρίση)–, ιδιωτικές ασφαλίσεις και συντάξεις και (ιδιαίτερα στις ΗΠΑ και τη Μεγάλη Βρετανία) μέσα από μια καταναλωτική πανδαισία, που προέρχετο όχι από τις αυξήσεις των μισθών, αλλά από τα αχαλίνωτα προσωπικά χρέη. Κάποιοι λίγοι κερδοσκόποι πλούτισαν αφάνταστα. Κάποιοι αγόραζαν σπίτια κι ασφαλίσεις. Οι πιο πολλοί όμως χρεώθηκαν βαθιά.

Τώρα όλο αυτό το ‘παζάρι’ κατέρρευσε. Η ονομασία ‘δανειοληπτικό γκρέμισμα’ τα λεει όλα: οι μέρες που τα φθηνά δάνεια αντιστάθμιζαν τις απώλειες σ’ άλλους τομείς έχουν πλέον τελειώσει. Βρισκόμαστε τώρα μπροστά στη μακάβρια πραγματικότητα των στάσιμων μισθών, της επισφάλειας, της ανόδου του τιμών και των διαρκώς και συρρικνούμενων κοινωνικών παροχών. Κοντολογίς, εμείς που ζούμε στον παγκόσμιο Βορρά αντιμετωπίζουμε αυτό που ο περισσότερος πληθυσμός του κόσμου είχε βιώσει στα 1980, όταν το ΔΝΤ κι η Παγκόσμια Τράπεζα περιφέρονταν από χώρα σε χώρα σ’ όλο τον κόσμο πουλώντας τις ‘διαρθρωτικές ή δομικές ρυθμίσεις.’

Κι ήταν γύρω από αυτές τις ‘ρυθμίσεις’ που οι αρχικοί αγώνες ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό διεξήχθησαν στα 1990 και το ίδιο θα συμβεί και τώρα. Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε ακριβώς πού αυτές οι καινούργιες κοινωνικές συγκρούσεις θα ξεσπάσουν ή με ποια μορφή ή αν θα επικρατήσουν παντού κι αν θα γενικευθούν σε παγκόσμια κλίμακα. Ίσως γύρω από την άνοδο των τιμών των τροφίμων και των ειδών γενικής χρήσης, καθώς οι άνθρωποι θα προσπαθούν να ξαναβρούν μια παράδοση αιώνων για τη ρύθμιση των τιμών, παρακινούμενοι από την ‘ηθική οικονομία’ των ‘δίκαιων τιμών,’ μια παράδοση που αντιπαρατίθεται στην ‘πολιτική οικονομία’ της αγοράς. Ίσως γύρω από τη στέγαση, ενθυμούμενοι τα μαθήματα του κινήματος ενάντια στην αυθαίρετη φορολογία, καθώς οι άνθρωποι θα επιχειρούν να οργανώνονται για να αποτρέψουν τις εξώσεις και για να επαναδιεκδικήσουν τους φυσικούς χώρους.

Αλλά αυτά σημαίνουν επίσης ότι τα σχήματα των διαρθρωτικών πολιτικών, που θα σχεδιασθούν και θα συζητηθούν από τους G20 κι από άλλους παγκόσμιους θεσμούς τους προσεχείς μήνες, θα εξαρτηθούν από το πώς θα αντιδράσουν οι άνθρωποι στη νέα κατάσταση. Όλοι μιλούν για ένα ‘Νέο Ντηλ’: όμως το ντηλ που θα πετύχουμε αντιστοιχεί μόνο στην ικανότητά μας να απαιτούμε και να επαναδιεκδικούμε αυτά που θέλουμε.

Η πρόσβαση λοιπόν στην ιστορία είναι ανοιχτή. Αλλά αυτό το ξέραμε από πάντα.


ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ TO ΣΑΡΑΚΙ

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΦΟΡΟΥΜ


Για το δικαίωμα στην πόλη

του David Harvey

Ομιλία στο Παγκόσμιο Κοινωνικό Φόρουμ, Μπελέμ Βραζιλίας, 29 Ιανουαρίου 2009.


Χαίρομαι που βρίσκομαι εδώ, αλλά εξ αρχής θα ήθελα να ζητήσω συγγνώμη που θα μιλήσω στα Αγγλικά, τη γλώσσα του διεθνούς ιμπεριαλισμού. Ελπίζω ότι αυτά που θα πω να είναι αρκετά αντιμπεριαλιστικά ώστε να με συγχωρέσετε.

Είμαι πολύ ευγνώμονας για την πρόσκλησή σας, επειδή μαθαίνω πολλά πράγματα από τα κοινωνικά κινήματα. Ήρθα εδώ να μάθω και να ακούσω κι, έτσι, ήδη αποκτώ αυτή τη μεγάλη εκπαιδευτική εμπειρία, γιατί, όπως κάποτε το είχε θέσει ο Μαρξ, πάντοτε υπάρχει το μεγάλο ζήτημα του ποιος θα εκπαιδεύσει τους εκπαιδευτές.

Δουλεύω για κάποιο καιρό τώρα πάνω στην ιδέα του Δικαιώματος στην Πόλη. Θεωρώ ότι το Δικαίωμα στην Πόλη σημαίνει το δικαίωμα όλων μας να φτιάχνουμε πόλεις, που ικανοποιούν τις ανθρώπινες ανάγκες, τις ανάγκες μας. Το δικαίωμα στην πόλη δεν είναι το δικαίωμα να παίρνουμε –χρησιμοποιώντας μια γνωστή έκφραση– τα ψίχουλα από το τραπέζι των πλούσιων. Θα πρέπει όλοι μας να έχουμε τα ίδια δικαιώματα, για να μπορούμε να φτιάχνουμε τα διαφορετικά είδη πόλεων, που θέλουμε να υπάρχουν.

Το δικαίωμα στην πόλη δεν είναι μόνο το δικαίωμα σ’ ό,τι ήδη υπάρχει στην πόλη, αλλά το δικαίωμα να μπορούμε να κάνουμε την πόλη να γίνει κάτι ριζικά διαφορετικό. Όταν κοιτάζω την ιστορία, βλέπω ότι η διαχείριση των πόλεων γινόταν περισσότερο από το κεφάλαιο παρά από τους άνθρωπους. Επομένως, μέσα στην πάλη αυτή για το δικαίωμα στην πόλη θα πρέπει να υπάρχει και μια πάλη ενάντια στο κεφάλαιο.

Θα ήθελα τώρα να μιλήσω λίγο για την ιστορία της σχέσης μεταξύ κεφάλαιου και πόλης, δομώντας και θέτοντας το ερώτημα: Γιατί συμβαίνει το κεφάλαιο να καταφέρνει να ασκεί τόσα πολλά δικαιώματα πάνω στην πόλη; Και γιατί οι λαϊκές δυνάμεις είναι σχετικά ασθενείς απέναντι στην εξουσία αυτή; Και θά ’θελα επίσης να μιλήσω για το πώς, στην πραγματικότητα, ο τρόπος, με τον οποίον λειτουργεί το κεφάλαιο στις πόλεις, είναι μια από τις αδυναμίες του. Γι’ αυτό, στην παρούσα συγκυρία, θεωρώ ότι η πάλη για το δικαίωμα στην πόλη βρίσκεται στο επίκεντρο των αγώνων ενάντια στο κεφάλαιο. Τώρα έχουμε –όπως γνωρίζετε– μια οικονομική κρίση του καπιταλισμού. Αν κοιτάξετε την πρόσφατη ιστορία, θα δείτε ότι τα τελευταία τριάντα χρόνια συνέβησαν πολλές οικονομικές κρίσεις. Κάποιος έκανε μια μέτρηση και είπε ότι από το 1970 έγιναν 378 οικονομικές κρίσεις στον κόσμο. Μεταξύ 1945 και 1970, έγιναν μόνο 56 οικονομικές κρίσεις. Επομένως, ο καπιταλισμός έχει δημιουργήσει πολλές οικονομικές κρίσεις κατά τη διάρκεια των τελευταίων 30-40 ετών. Κι αυτό που έχει ενδιαφέρον είναι ότι πολλές από τις οικονομικές κρίσεις αυτές έχουν τη βάση τους στην αστικοποίηση. Στο τέλος των 1980, η Ιαπωνική οικονομία κατάρρευσε κι αυτό έγινε γύρω από το ζήτημα της κερδοσκοπίας για την ιδιοκτησία και την γη. Το 1987, στις Ηνωμένες Πολιτείες, συνέβη μια τεράστια κρίση, στην οποίαν εκατοντάδες τραπεζών πτώχευσαν κι ο λόγος ήταν πάλι η κερδοσκοπία γύρω από τη στέγαση και την κτηματική ανάπτυξη. Στα 1970, υπήρχε μια μεγάλη παγκόσμια κρίση των κτηματικών αγορών. Και θα μπορούσα να συνέχιζα, δίνοντάς σας κι άλλα παραδείγματα οικονομικών κρίσεων με βάση τον αστικό χώρο. Εικάζω ότι οι μισές από τις οικονομικές κρίσεις των τελευταίων 30 ετών είναι κρίσεις, που έχουν να κάνουν με την κυριότητα του αστικού χώρου. Η έναρξη της παρούσης κρίσης στις Ηνωμένες Πολιτείες προήλθε από κάτι που ονομάσθηκε κρίση των υποθηκών των sub prime χρεωστικών ασφάλιστρων. Για μένα, η κρίση αυτή θα έπρεπε να ονομάζονταν κρίση του αστικού χώρου.

Αυτά έχουν γίνει. Στα 1990, προέκυψε ένα πρόβλημα, όταν τα χρήματα της υπεραξίας δεν είχαν πού να πάνε. Ο καπιταλισμός είναι ένα σύστημα, που πάντα παράγει υπεραξία. Μπορείτε να το σκεφθείτε ως εξής: ο καπιταλιστής ξυπνά το πρωί και πάει στην αγορά μ’ ένα ορισμένο ποσό χρημάτων, για να αγοράσει εργασία και μέσα παραγωγής. Βάζει αυτά τα πράγματα που αγόρασε σε λειτουργία, παράγει ένα εμπόρευμα και το πουλά για να βγάλει περισσότερα χρήματα από αυτά που αρχικά δαπάνησε. Επομένως, στο τέλος της μέρας, ο καπιταλιστής έχει περισσότερα από αυτά που είχε στην αρχή της μέρας. Οπότε το μεγάλο ερώτημα είναι τι κάνει με το περίσσευμα που μάζεψε; Βέβαια, αν ήταν σαν εσάς ή σαν εμένα, ίσως να τα παράταγε, για να περνούσε καλά ξοδεύοντάς τα. Αλλά ο καπιταλισμός δεν λειτουργεί έτσι. Υπάρχουν οι δυνάμεις του ανταγωνισμού, που τον ωθούν να επανεπενδύσει μέρος του κεφάλαιου σε νέα εγχειρήματα. Στην ιστορία του καπιταλισμού, υπήρχε πάντα ένας ρυθμός ανάπτυξης 3%, συνέχεια από το 1750 κι ύστερα. Αλλά ένας ρυθμός ανάπτυξης 3% σημαίνει ότι θα πρέπει να βρεθούν διέξοδοι εκροής για το κεφάλαιο. Επομένως, ο καπιταλισμός έρχεται πάντοτε αντιμέτωπος μ’ αυτό που ονομάζω πρόβλημα απορρόφησης της υπεραξίας του κεφάλαιου. Πού μπορώ να βρω μια επικερδή διέξοδο για να διοχετεύσω το κεφάλαιό μου; Βέβαια, πίσω στο 1750, ολόκληρος ο κόσμος ήταν ανοιχτός, για να δώσει λύσεις στο πρόβλημα αυτό. Και την εποχή εκείνη, η συνολική αξία της παγκόσμιας οικονομίας ήταν 315 δισεκατομμύρια δολάρια σ’ αγαθά κι υπηρεσίες. Όταν ήρθαμε στα 1950, υπήρχαν 4 τρισεκατομμύρια δολάρια και θα έπρεπε να βρεθούν διέξοδοι για το 3% απ’ αυτά. Κι όταν ήρθαμε στα 2000, είχαμε 42 τρισεκατομμύρια δολάρια σε κυκλοφορία. Σήμερα, είναι περίπου 50 τρισεκατομμύρια δολάρια. Μετά από 25 χρόνια και πάλι με ρυθμό ανάπτυξης 3%, θα είναι περίπου 100 τρισεκατομμύρια δολάρια. Αυτό σημαίνει ότι υπάρχει μια ολοένα κι αυξανόμενη δυσκολία εύρεσης επικερδών διεξόδων για την υπεραξία του κεφάλαιου. Η κατάσταση αυτή μπορεί να παρουσιασθεί και μ’ έναν άλλον τρόπο. Όταν ο καπιταλισμός ουσιαστικά ήταν αυτό που συνέβαινε στο Μάντσεστερ και σε λίγα ακόμη μέρη του κόσμου, ο ρυθμός ανάπτυξης 3% δεν δημιουργούσε κανένα πρόβλημα. Τώρα όμως, πρέπει να δούμε τον ρυθμό ανάπτυξης του 3% σε σχέση μ’ ο,τιδήποτε συμβαίνει στην Κίνα, την Ανατολική και τη Νοτιοανατολική Ασία, την Ευρώπη, το μεγαλύτερο μέρος της Λατινικής Αμερικής και της Βόρειας Αμερικής, οπότε υπάρχει ένα μεγάλο, ένα τεράστιο, πρόβλημα. Αλλά, όταν έχουν χρήματα, οι καπιταλιστές πρέπει να έχουν και μια επιλογή για το πώς να τα επανεπενδύουν. Μπορούν να τα επενδύουν σε καινούργια παραγωγή. Μια δικαιολογία για να γίνει ο πλούσιος πλουσιότερος είναι ότι θα επανεπενδύει στην παραγωγή κι, έτσι, θα δημιουργείται περισσότερη απασχόληση κι ένα καλύτερο βιοτικό επίπεδο για τους ανθρώπους. Αλλά, από το 1970, γίνονται όλο και λιγότερες επενδύσεις σε κάποια νέα παραγωγή. Επενδύουν στην αγορά πάγιου κεφάλαιου, σε χρηματιστηριακά μερίσματα, σε δικαιώματα ιδιοκτησίας, σε δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας και, φυσικά, και ιδιοκτησίας. Έτσι, από τα 1970, όλο και περισσότερο χρήμα πήγαινε σε περιουσιακά στοιχεία κι, όταν η καπιταλιστική τάξη αρχίζει να αγοράζει περιουσιακά στοιχεία, η αξία τους φυσικά αυξάνεται. Επομένως, αρχίζουν να βγάζουν χρήματα κι από την αύξηση της αξίας των περιουσιακών τους στοιχείων. Γι’ αυτό, οι τιμές της περιουσίας ανεβαίνουν όλο και πιο πάνω. Κι αυτό είναι κάτι που δεν κάνει μια καλύτερη πόλη, αλλά μια ακριβότερη πόλη. Επιπλέον, στο βαθμό που θέλουν να κτίζουν πολυτελή συγκροτήματα διαμερισμάτων και πλούσιες κατοικίες, πρέπει να πετούν τους φτωχούς έξω από τις περιοχές που ζουν. Πρέπει να μας στερήσουν του δικαιώματός μας στην πόλη. Έτσι, στη Νέα Υόρκη, το βρίσκω πολύ δύσκολο να ζω στο Μανχάταν, παρότι είμαι ένας καλοπληρωμένος καθηγητής. Η μεγάλη μάζα του πληθυσμού, που τώρα εργάζεται στην πόλη, δεν μπορεί να διαθέσει τα χρήματα, για να μένει μέσα στην πόλη, επειδή οι τιμές των κατοικιών έχουν ανεβεί πολύ ψηλά, όλο και περισσότερο ψηλά. Μ’ άλλα λόγια, έχει αφαιρεθεί το δικαίωμα των ανθρώπων στην πόλη τους. Κάποιες φορές, τους έχει αφαιρεθεί από τις ενέργειες της αγοράς, κάποιες φορές, από τις κυβερνητικές πολιτικές, που τους πετούν έξω από τα μέρη που ζουν, κάποιες φορές, με παράνομα μέσα, την βία, την πυρπόληση ενός κτιρίου. Υπήρχε μια περίοδος που συνέβαιναν κάθε τόσο διαδοχικές πυρκαγιές σ’ ένα τμήμα της Νέας Υόρκης.

Επομένως, αυτό που δημιουργείται έτσι είναι μια κατάσταση, στην οποία οι πλούσιοι μπορούν όλο και περισσότερο να έχουν υπό τον έλεγχο της κυριότητάς τους ολόκληρη την πόλη. Και πρέπει να κάνουν κάτι τέτοιο, επειδή αυτός είναι ο μόνος τρόπος να χρησιμοποιήσουν την υπεραξία του κεφάλαιού τους. Όμως, σε κάποιο σημείο, υπάρχει ακόμη και το κίνητρο για τη διαδικασία αυτή της δόμησης της πόλης μέσω της αφαίμαξης των φτωχότερων. Οι χρηματο-οικονομικοί οργανισμοί δανειοδοτούν τις εταιρίες οικιστικής ανάπτυξης, για να μπορούν αυτές να αναπτύσσουν μεγάλες περιοχές της πόλης. Ναι, έχουμε τότε τις εταιρίες οικιστικής ανάπτυξης, αλλά μετά το πρόβλημα είναι σε ποιους οι εταιρείες αυτές θα πουλήσουν τους χώρους και τα κτίρια που κατασκευάζουν; Αν τα έσοδα της εργατικής τάξης αυξάνονταν, τότε ίσως να μπορούσαν να τα πουλούσαν στην εργατική τάξη. Αλλά, από τα 1970, οι πολιτικές του νεοφιλελευθερισμού έχουν να κάνουν με τη συμπίεση των μισθών. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, οι πραγματικοί μισθοί δεν αυξήθηκαν από το 1970 κι ύστερα, οπότε έχετε μια κατάσταση, στην οποίαν οι πραγματικοί μισθοί είναι σταθεροί, αλλά οι τιμές των ιδιοκτησιών ανεβαίνουν. Επομένως, από πού θα προέλθει η ζήτηση στέγης; Η απάντηση ήταν να κληθεί η εργατική τάξη να μπει μέσα στο δανειοληπτικό περιβάλλον. Κι αυτό που βλέπουμε είναι ότι τα στεγαστικά δάνεια στις Ηνωμένες Πολιτείες ανέβηκαν τα τελευταία 20 χρόνια από περίπου 40.000 δολάρια ανά νοικοκυριό σε πάνω από 120.000 δολάρια ανά νοικοκυριό. Οι χρηματο-οικονομικοί οργανισμοί χτυπούν τις πόρτες της εργατικής τάξης και λένε, “Έχουμε να σας κάνουμε μια πολύ καλή πρόταση. Δανείζεστε χρήματα από μας, αγοράζετε το σπίτι σας και μετά μην ανησυχείτε, αν κάποια στιγμή δεν μπορείτε να ξεπληρώσετε το δάνειό σας, γιατί οι τιμές των σπιτιών θα ανεβαίνουν κι, επομένως, όλα θα είναι μια χαρά.”

Έτσι, όλο και περισσότεροι χαμηλο-εισοδηματίες σέρνονται μέσα στο δανειοληπτικό περιβάλλον. Αλλά τότε, πριν περίπου δυο χρόνια, οι τιμές άρχισαν να πέφτουν. Το χάσμα μεταξύ των οικονομικών δυνατοτήτων της εργατικής τάξης και των χρεών τους έγινε αγεφύρωτο. Ξαφνικά, ενέσκηψε ένα κύμα κατασχέσεων, που διαδίδονταν μεταξύ πολλών Αμερικανικών πόλεων. Αλλά, όπως συνήθως συμβαίνει με κάποιο τέτοιο φαινόμενο, υπήρχε μια άνιση γεωγραφική ανάπτυξη του κύματος. Το πρώτο κύμα χτύπησε κοινότητες πολύ χαμηλού εισοδήματος σε πολλές από τις παλιότερες πόλεις των Ηνωμένων Πολιτειών. Υπάρχει ένας υπέροχος χάρτης, που μπορείτε να δείτε στο σάϊτ του BBC τις κατασχέσεις στην πόλη του Κλήβελαντ. Κι αυτό που βλέπετε είναι ένας χάρτης με κουκίδες, οι οποίες είναι ιδιαίτερα πυκνά συγκεντρωμένες σ’ ορισμένες περιοχές της πόλης. Πίσω του, υπάρχει ένας άλλος χάρτης, που δείχνει την κατανομή στην πόλη του πληθυσμού των Αφρο-Αμερικανών. Οι δυο χάρτες συμπίπτουν σε πολύ μεγάλο βαθμό. Αυτό σημαίνει ότι ό,τι συνέβη ήταν μια καταλήστευση του Αφρο-Αμερικανικού πληθυσμού χαμηλού εισοδήματος. Κι αυτό ήταν η μεγαλύτερη απώλεια περιουσιακών στοιχείων για πληθυσμούς χαμηλού εισοδήματος στις Ηνωμένες Πολιτείες, που είχε ποτέ γίνει. Δυο εκατομμύρια άνθρωποι έχασαν τα σπίτια τους. Και την ίδια ακριβώς στιγμή που αυτό συνέβαινε, τα μπόνους που πληρώνονταν στην Γουόλ Στρητ ξεπερνούσαν τα 30 δισεκατομμύρια δολάρια –δηλαδή, τα έξτρα χρήματα που έπαιρναν οι τραπεζίτες για τη δουλειά τους. Επομένως, τα 30 εκατομμύρια δολάρια, που στην πραγματικότητα αποσπώνταν από τις γειτονιές των χαμηλόμισθων, κατέληγαν στην Γουόλ Στρητ. Το γεγονός αυτό έχει συζητηθεί στις Ηνωμένες Πολιτείες σαν μια περίπτωση ενός οικονομικού τυφώνα Κατρίνα, γιατί, όπως θυμάστε, ο τυφώνας Κατρίνα χτύπησε τη Νέα Ορλεάνη με διαφορετικούς τρόπους κι ήταν ο μαύρος πληθυσμός χαμηλού εισοδήματος, αυτός που έχασε τις περιουσίες του, ενώ πολλοί πέθαναν. Οι πλούσιοι προστάτευσαν τα δικαιώματά τους στην πόλη, αλλά οι φτωχοί ουσιαστικά τα έχασαν. Στη Φλόριντα, στην Καλιφόρνια και την Αμερικανική Νότια Δύση, το πρόβλημα έπαιρνε διαφορετικές μορφές. Εκεί, ως επί το πλείστον, λάμβανε χώρα έξω, στις περιφέρειες των πόλεων. Αλλά κι εκεί, πολλά χρήματα ήταν δανεισμένα για να χτισθούν ή να αγορασθούν σπίτια μέσω εταιριών οικιστικής ανάπτυξης. Έχτιζαν εντελώς έξω από τις πόλεις, 30 μίλια έξω από το Τούσον ή το Λος Άντζελες, δεν μπορούσαν να βρουν κανένα να αγοράσει και, γι’ αυτό, στόχευαν στο λευκό πληθυσμό, που δεν του άρεσε να μένει κοντά σε μετανάστες ή μαύρους στο κέντρο των πόλεων. Τότε, αυτό οδήγησε σε μια κατάσταση, που συνέβη πριν ένα χρόνο, όταν οι ψηλές τιμές της βενζίνης έκαναν πολύ δύσκολη τη ζωή για όσους ζούσαν σε τέτοιες απομακρυσμένες κοινότητες. Πολλοί από τους άνθρωπους αυτούς είχαν πρόβλημα να ξεπληρώσουν τα δάνειά τους κι, έτσι, συναντήσαμε πάλι ένα κύμα κατασχέσεων, που λάμβανε χώρα στα προάστια κι αφορούσε κυρίως λευκούς σε μέρη όπως η Φλόριντα, η Αριζόνα ή η Καλιφόρνια. Στο μεταξύ, το μόνο που έκανε η Γουόλ Στρητ ήταν να μαζεύει όλες αυτές τις υποθήκες ψηλού ρίσκου και να τις πακετάρει μέσα σε περίεργα όργανα χρηματικο-οικονομικών ανταλλαγών. Μαζεύετε όλες τις υποθήκες ενός συγκεκριμένου μέρους, τις βάζετε σ’ ένα δοχείο και μετά πουλάτε τις μετοχές του δοχείου αυτού σε κάποιον άλλο. Το αποτέλεσμα ήταν να παγκοσμιοποιηθεί ολόκληρη η χρηματικο-οικονομική αγορά των υποθηκών. Και βλέπετε τμήματα κυριότητας των υποθηκών στη Νορβηγία ή την Γερμανία ή τις χώρες του Κόλπου ή οπουδήποτε αλλού. Όλοι ήξεραν ότι οι υποθήκες αυτές και τα αντίστοιχα χρηματικο-οικονομικά όργανα ήταν ασφαλή σαν τα σπίτια. Κατέληξαν όμως να μην είναι καθόλου ασφαλή και τότε είχαμε τη μεγάλη κρίση, που εξακολουθεί να συνεχίζεται χωρίς τελειωμό. Αυτό που ισχυρίζομαι είναι ότι, αν η παρούσα κρίση είναι βασικά μια κρίση της αστικοποίησης, τότε η λύση θα έχει να κάνει με μια αστικοποίηση ενός διαφορετικού τύπου κι εδώ είναι που η πάλη για το δικαίωμα στην πόλη αποκτά μια κρίσιμη σημασία, γιατί μ’ αυτήν έχουμε την ευκαιρία να κάνουμε κάτι διαφορετικό.

Αλλά συχνά ερωτούμαι αν η παρούσα κρίση αποτελεί το τέλος του νεοφιλελευθερισμού.. Η απάντησή μου είναι “όχι,” αν κοιτάξετε τι προτείνεται στην Γουόσινγκτον και το Λονδίνο. Μια από τις βασικές αρχές, που εγκαινιάσθηκε τα 1970, είναι ότι η κρατική εξουσία πρέπει να προστατεύει τους χρηματικο-οικονομικούς θεσμούς με κάθε κόστος. Κι όταν υπάρχει μια σύγκρουση μεταξύ της ευημερίας των χρηματικο-οικονομικών θεσμών και της ευημερίας των ανθρώπων, επιλέγετε την ευημερία των χρηματικο-οικονομικών θεσμών. Αυτή είναι η αρχή, της οποίας η επεξεργασία έγινε στην Πόλη της Νέας Υόρκης στα μέσα των 1970 κι η οποία για πρώτη φορά εφαρμόσθηκε διεθνώς στο Μεξικό, όταν η χώρα κινδύνευε να πτωχεύσει. Αν όμως πτώχευε το Μεξικό, θα καταστρέφονταν οι επενδυτικές τράπεζες της Νέας Υόρκης. Γι’ αυτό, το Υπουργείο Οικονομικών των Ηνωμένων Πολιτειών και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο συνεργάσθηκαν, για να βοηθήσουν το Μεξικό να μην πτωχεύσει. Μ’ άλλα λόγια, δάνεισαν στο Μεξικό τα χρήματα, για να ξεπληρώσει τους τραπεζίτες της Νέας Υόρκης. Αλλά, με τον τρόπο αυτό, επέβαλαν τη λιτότητα στο Μεξικανικό λαό. Δηλαδή, προστάτευσαν τις τράπεζες και κατέστρεψαν τους άνθρωπους. Από τότε, αυτή ήταν η τυπική πρακτική του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Τώρα, αν δείτε την απάντηση στην κρίση, που έδωσαν οι Ηνωμένες Πολιτείες κι η Βρετανία, αυτό που έκαναν στην πραγματικότητα ήταν μόνο να υποστηρίξουν οικονομικά τις τράπεζες. 700 δισεκατομμύρια δολάρια στις τράπεζες των Ηνωμένων Πολιτειών. Δεν έκαναν απολύτως τίποτε, για να προστατεύσουν τους ιδιοκτήτες κατοικιών, που έχαναν τα σπίτια τους. Επομένως, είναι η ίδια αρχή, που βλέπουμε κι εδώ να εφαρμόζεται –προστατεύστε τους χρηματικο-οικονομικούς θεσμούς κι ας πάει ο κόσμος να.. Αυτό που θα έπρεπε να κάναμε είναι να παίρναμε τα 700 δισεκατομμύρια δολάρια και να φτιάχναμε μια τράπεζα επανανάπτυξης του αστικού χώρου, για να σώσουμε όλες εκείνες τις γειτονιές που καταστράφηκαν και για να επαναδομήσουμε τις πόλεις περισσότερο με βάση τις απαιτήσεις του λαού. Έχει ενδιαφέρον το γεγονός ότι, αν το κάναμε αυτό, τότε ένα μεγάλο μέρος της κρίσης θα είχε εξαφανιστεί, γιατί δεν θα υπήρχε καμία υποθήκη να κατασχεθεί. Στο μεταξύ, πρέπει να οργανώσουμε ένα κίνημα ενάντια στις εξώσεις κι έχουμε δει κάτι τέτοιο να γίνεται στην Βοστόνη και σε κάποιες άλλες πόλεις. Αλλά, αυτή την ιστορική στιγμή στις Ηνωμένες Πολιτείες, υπάρχει μια αίσθηση ότι οι λαϊκές κινητοποιήσεις πρέπει να είναι περιορισμένες, επειδή έχει την προτεραιότητα η εκλογή του Ομπάμα. Πολλοί ελπίζουν ότι ο Ομπάμα θα κάνει κάτι διαφορετικό, αλλά, αλίμονο, οι οικονομικοί του σύμβουλοι είναι ακριβώς τα ίδια πρόσωπα, που είχαν δημιουργήσει το πρόβλημα αρχικά. Αμφιβάλω αν ο Ομπάμα θα είναι τόσο προοδευτικός όσο ο Λούλα. Θα πρέπει να περιμένετε λίγο, νομίζω, πριν αρχίσουν να κινητοποιούνται τα κοινωνικά κινήματα. Χρειαζόμαστε ένα πανεθνικό κίνημα Αναμόρφωσης του Αστικού Χώρου, σαν αυτό που έχετε εδώ. Χρειαζόμαστε μια πολιτική μαχητικότητα, σαν αυτή που έχετε οικοδομήσει εδώ. Χρειαζόμαστε, στην πραγματικότητα, να ξεκινήσουμε να ασκούμε τα δικαιώματά μας στην πόλη. Και κάποια στιγμή, πρέπει να αντιστρέψουμε όλον αυτόν τον τρόπο, με τον οποίον δίνεται προτεραιότητα στους χρηματικο-οικονομικούς θεσμούς αντί σε μας. Πρέπει να θέσουμε το ερώτημα, τι είναι πιο σημαντικό, η αξία των τραπεζών ή η αξία της ανθρωπότητας; Το τραπεζιτικό σύστημα πρέπει να υπηρετεί τους άνθρωπους, όχι να συντηρείται από το μόχθο των ανθρώπων. Κι ο μόνος τρόπος, με τον οποίον κάποια στιγμή θα κατορθώσουμε πράγματι να ασκήσουμε το δικαίωμα στην πόλη, είναι να πάρουμε την εποπτεία του προβλήματος της καπιταλιστικής απορρόφησης της υπεραξίας. Πρέπει να κοινωνικοποιήσουμε την υπεραξία του κεφάλαιου. Πρέπει να την χρησιμοποιήσουμε για την ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών. Πρέπει να βγούμε έξω από το πρόβλημα της διαρκούς συσσώρευσης του 3%. Τώρα, βρισκόμαστε στο σημείο, όπου ένας διαρκής ρυθμός ανάπτυξης 3% θα έχει ένα τεράστιο περιβαλλοντικό κόστος, θα συνεπάγεται μια τεράστια πίεση πάνω στις κοινωνικές καταστάσεις, έτσι ώστε να πηγαίνουμε από τη μια οικονομική κρίση σε μια άλλη. Αν βγούμε από την παρούσα οικονομική κρίση με τον τρόπο που θέλουν, θα συμβεί μια άλλη οικονομική κρίση μετά από πέντε χρόνια. Έτσι, ερχόμαστε στο σημείο, όπου δεν μπορούμε πια να αποδεχθούμε αυτό που είχε πει η Μάργκαρετ Θάτσερ, ότι “δεν υπάρχει καμιά άλλη εναλλακτική λύση” και λέμε ότι πρέπει να υπάρχει κάποια εναλλακτική λύση. Γενικώς, πρέπει να υπάρχει μια εναλλακτική λύση στον καπιταλισμό. Και μπορούμε να αρχίσουμε να την προσεγγίζουμε αντιλαμβανόμενοι το δικαίωμα στην πόλη σαν μια λαϊκή και διεθνιστική απαίτηση κι ελπίζω ότι όλοι μπορούμε να είμαστε ενωμένοι στο έργο αυτό. Σας ευχαριστώ πολύ.

Σάββατο 21 Φεβρουαρίου 2009

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΣΑΡΑΚΙ (http://blogsaraki.blogspot.com/ )

ΣΧΟΛΙΟ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΗΣ ΑΥΞΑΝΟΜΕΝΗΣ ΑΝΕΡΓΙΑΣ



Ως άμεση συνέπεια της εντεινόμενης οικονομικής κρίσης έχουμε την ραγδαία αύξηση της ανεργίας, η οποία ειδικά για την χώρα μας θα αγγίξει διψήφια ποσοστά με τεράστιες κοινωνικές συνέπειες. Πέραν όμως των ποσοτικών στοιχείων της ανεργίας αυτή έχει και κάποια ποιοτικά χαρακτηριστικά τα οποία συστηματικά αποκρύπτονται και δεν προβάλλονται από τους επίσημους προπαγανδιστές του συστήματος.Ποιοί λοιπόν ειναι οι νέοι άνεργοι ποιές θέσεις εργασίας πλήττονται περισσότερο και πως αντιμετωπίζονται από τα κράτη αυτά τα ζητήματα;
Oλοι είδαμε τις εικόνες των στελεχών της LEHMAN BROTHERS την στιγμή που αποχωρούσαν από την χρεωκοπημένη εταιρεία με τα υπάρχοντα τους στα χέρια, και πιθανώς πολλοί από μας ευχαριστήθηκαν, διότι και τα υψηλόβαθμα στελέχη των πολυεθνικών πληρώνουν το τίμημα της απληστίας και των επιλογών τους.
Δεν είναι όμως ακριβώς έτσι τα πράγματα. Η συντριπτική μερίδα των απολυόμενων από τις διάφορες εταιρείες- και αυτό αφορά και τον ελληνικό χώρο- είναι εργάτες χαμηλά αμειβόμενοι, είτε βρισκονται στη βιομηχανία, είτε στην οικοδομή ή αλλού. Επίσης εργαζόμενοι στον τομέα των υπηρεσιών και άτομα γενικά χαμηλής ειδίκευσης, νέοι και γυναίκες. Οι μεγάλες εταιρείες προσπαθούν να προτατεύσουν τα μεγαλοστελέχη, που ευθύνονται για την κρίση και απολύουν εργάτες και εργαζόμενους με χαμηλά ημερομίσθια, προσπαθώντας να μειώσουν το λειτουργικό τους κόστος,την στιγμή που καθένα από αυτά τα στελέχη κοστίζει στην εταιρεία όσο πενήντα και πλέον εργάτες.Και δεν μιλάμε βεβαίως για τα πλέον υψηλόβαθμα στελέχη με τους εντυπωσιακούς μισθούς πέρα από κάθε λογική. Η δικτατορία των στελεχών σε όλο της το μεγαλείο ,η νομενκλατούρα του νέου Καπιταλισμού που αφού άρπαξε και γλέντησε, φορτώνει τις συνέπειες της κρίσης στους φτωχούς εργαζόμενους στα υποζύγια του συστήματος και στους νέους, που δεν μπορούν πλέον να βγούν στην αγορά εργασίας.Πληρώνουν αυτοί που δεν έφταιξαν, ενώ οι υπεύθυνοι δεν υφίστανται τις συνέπειες των επιλογών τους. Αυτή είναι η δομική αδικία που συστήματος, τις συνέπειες της οποίας κανένα κράτος δεν μπορεί να απαλύνει.Μόνο η αυτοοργάνωση των πολιτών έξω από το ανίκανο και διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα θα δώσει αν όχι την λύση, τουλάχιστον μια ακτίνα ελπίδας.


ΕΙΜΑΙ ΣΕ ΑΠΕΡΓΙΑ ΠΕΙΝΑΣ ΔΙΟΤΙ...


-Το καρτέλ του σιδήρου μου κατέστρεψε την επιχείρηση.
-Επιτροπή Ανταγωνισμού και κυβέρνηση τους αφήνει ατιμώρητους
-Εγώ σαν θύμα είμαι έρμαιο των εκτελεστών μου χωρίς προστασία από το κράτος
-Τα ίδια γίνονται σε όλους τους κλάδους της Οικονομίας
-Εμείς οι πολίτες βιώνουμε εξ αιτίας των μεγάλων συμφερόντων: χρέη,ανεργία, ακρίβεια,ανασφάλεια, φτώχεια.
ΖΗΤΩ :
-Να ξεσκεπαστεί το καρτέλ του σιδήρου πού εγώ επίσημα κατήγγειλα
-Να ξεσκεπαστεί ο μηχανισμός συγκάλυψης των: Επιτροπής Ανταγωνισμού-Κυβέρνησης-μεγάλων συμφερόντων
-Να απολυθεί άμεσα η αμαρτωλή αυτή Επιτροπή και να εκλεγεί άλλη από τη Βουλή που να υπηρετεί όλους τους Έλληνες
-Να προστατευτούμε δικαστικά όσοι καταγγέλουμε καρτέλ -Να προστατευτούν επιτέλους οι καταναλωτές –πολίτες από τη ληστεία των μεγάλων συμφερόντων
O Θεόδωρος Τενέζος που εδώ και 2,5 χρόνια κατήγγειλε στην Επιτροπή Ανταγωνισμού και στην Κυβέρνηση το σκληρό ελληνικό καρτέλ του χάλυβα, που κατέστρεψε την επιχείρησή του, η οποία ήταν πρότυπο ανάπτυξης, διαμαρτύρεται για την προστασία που παρέχουν στο συγκεκριμένο καρτέλ των μεγαλοβιομηχάνων και όχι μόνο.
Περισσότερα και κάμερα LIVE – STOP CARTEL, στο Στοχασμός-Πολιτική

Παρασκευή 20 Φεβρουαρίου 2009

Για τη δίωξη του Blogme.gr

O bloger nefelikas, σχολιάζει σε διάλογο στο TVXS σχετικά με την δίωξη του blogme.gr από τον τηλεπωλητή Λιακόπουλο

Την ξέρω καλά την ιστορία και με τον Αντώνη Τσιπρόπουλο είμαστε διαδικτυακοί φίλοι (παρόλο που δεν έχουμε γνωριστεί ποτέ από κοντά).

Το blogme.gr ήταν (γιατί είναι ανενεργό πλέον) ένας aggregator, κάτι σαν το sync.gr και το technorati.com δηλαδή. Τι σημαίνει αυτό; Ότι έχεις μια λίστα (ελληνόφωνων στη συγκεκριμένη περίπτωση) blogs και μέσω RSS feeds ανανεώνεις αυτόματα το περιεχόμενο σου, έτσι ώστε να γνωρίζουν οι επισκέπτες σου ότι ο τάδε blogger ανέβασε ένα καινούργιο post. Ουσιαστικά, ένας κατάλογος είναι, που δεν αναδημοσιεύει ολόκληρα άρθρα αλλά μόνο τίτλους και τις δύο πρώτες αράδες τους. Απ' όσο γνωρίζω, ούτε στο blogme.gr ούτε σε κανέναν άλλον aggregator τέθηκε ποτέ θέμα επιλογής ή λογοκρισίας περιεχομένου. Κάθε blogger έκανε μία εγγραφή (δωρεάν εννοείται) και μετά η διαδικασία γινόταν αυτόματα.

Το funEL.blogspot.com ήταν (γιατί και αυτό κάποια στιγμή "πάγωσε" λόγω της πίεσης που είχε δημιουργηθεί) ένα σατιρικό blog αφιερωμένο στον τηλε-βιβλιοπώλη Λιακόπουλο. Με συχνά προσβλητικό αλλά και κατάφωρα σαρκαστικό τρόπο κατέρριπτε όλες τις ανοησίες περί "Κούφιας Γης", Νεφελίμ, ΕΛ από τον Σείριο, κλπ. Στα σχόλια γινόταν πανηγύρι από το δούλεμα, ενώ τα ακροδεξιά trolls μαζεύονταν για να τα βάλουν με τους "άπιστους", θυμίζοντας λίγο αυτό που σήμερα γίνεται εδώ (αλλά στο πιο σουρεαλιστικό του).

Το να ασκήσει κάποιος αγωγή στον ιδιοκτήτη ενός aggregator για το περιεχόμενο ενός blog που φιλοξενεί ισοδυναμεί με το να μηνύσεις το περιοδικό "Ραδιοτηλεόραση" επειδή στο πρόγραμμα των καναλιών που ανέρτησε συμπεριλαμβάνει μία σατιρική εκπομπή που εσύ θεωρείς προσβλητική. Ή το να μηνύσεις τον "Χρυσό Οδηγό" επειδή ο υδραυλικός που βρήκες μέσα από τις σελίδες του σου φάνηκε απατεώνας. Αντί για τον γάιδαρο βαράμε το σαμάρι δηλαδή...

Από τη στιγμή που δε μιλάμε για καταφανέστατα παράνομο περιεχόμενο (π.χ. μια ιστοσελίδα παιδικής πορνογραφίας), κανένας aggregator και κανένα περιοδικό δεν έχει δικαίωμα να αποφασίσει ποια είναι τα όρια της σάτιρας. Υπενθυμίζω ότι η αγωγή του Λιακόπουλου έγινε κατευθείαν στο blogme.gr, προφανώς επειδή η Google τον γείωσε κανονικότατα. Άρα δεν είχε προηγηθεί κάποια καταδικαστική απόφαση εναντίον του funEL ώστε να μπορεί να καταλογιστεί ευθύνη στον Τσιπρόπουλο.

Ακούγεται αστεία ιστορία, μόνο που ο Αντώνης έχει περάσει τα πάνδεινα για να αποδείξει ότι δεν είναι ελέφαντας. Και δε μιλάμε για κάποιον επιχειρηματία ή έστω ένα δημόσιο πρόσωπο (σαν τον Κούλογλου καλή ώρα), αλλά για ένα νέο παιδί που από μεράκι κάθισε κι έφτιαξε μια σχετικά πρωτόγονη μηχανή αναζήτησης, χωρίς να ζητάει λεφτά από κανέναν.

Επιπλέον, το γεγονός και μόνο ότι η υπόθεση εκδικάζεται σημαίνει ότι σε θέματα ελευθερίας λόγου και κατανόησης του διαδικτύου έχουμε μεσαίωνα στην Ελλάδα. Κανένα δημοκρατικό καθεστώς δεν θα έπαιρνε ποτέ στα σοβαρά μία τέτοια αγωγή, και κατά καιρούς έχει ξεσηκωθεί διεθνής κατακραυγή για την υπόθεση. Μόνο που εδώ έχουμε το γνωστό κόλπο της αναβολής στην αναβολή, μέχρι να κρυώσει το πράγμα και να μη θυμάται πια κανένας τι παίχτηκε. Πέρα από τον Αντώνη φυσικά, που αύριο θα πάει σε ένα δικαστήριο και θα είναι μόνος.

Είναι τεράστια ντροπή για το πολίτευμα μας αυτή η υπόθεση, ανεξάρτητα από την έκβαση της δίκης. Και εντελώς ανεξάρτητα από το αν ο θιγόμενος λέγεται Λιακόπουλος ή κάπως αλλιώς.
nefelikas.wordpress.com/

Πέμπτη 12 Φεβρουαρίου 2009

    Για την αστυνομική εισβολή στο Αμπάσαντορ


Ανακοίνωση για το χτεσινό ντου της αστυνομίας εναντίον των Ιρανών προσφύγων

Χθες, Δευτέρα 9-2-2009, αστυνομικές δυνάμεις εισέβαλαν στο εγκαταλελειμμένο κτίριο Αμπάσαντορ (παλιό Εφετείο) στην οδό Σωκράτους και εκδίωξαν τους άστεγους «ενοίκους» του. Στο κτίριο αυτό, όπως και σε πολλά άλλα εγκαταλελειμμένο κτίρια ή πάρκα βρίσκουν καταφύγιο άστεγοι πρόσφυγες. Ανάμεσα σε αυτούς βρισκόντουσαν αρκετοί Ιρανοί πολιτικοί πρόσφυγες, οι οποίοι έχουν ζητήσει άσυλο από τις ελληνικές αρχές. Οι Ιρανοί αυτοί, πρώην μέλη γνωστής πολιτικής οργάνωσης του Ιράν, έφυγαν πριν αρκετά χρόνια από την πατρίδα τους. Αναζήτησαν καταφύγιο στο Ιράκ, όπου αναγνωρίσθηκαν ως πρόσφυγες από την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ και τελούν υπό την προστασία της. Οι περισσότεροι είναι θύματα βασανιστηρίων και άλλων μορφών βίας και χρήζουν άμεσης ιατρικής αποκατάστασης και παρακολούθησης. Η συγκεκριμένη ομάδα προσφύγων έχει διανύσει ένα επικίνδυνο ταξίδι μέχρι να φθάσει στην Ελλάδα και να ζητήσει προστασία από τις ελληνικές αρχές. Έχουν μείνει φυλακισμένοι υπό αδιευκρίνιστο καθεστώς για χρόνια σε αμερικάνικο στρατόπεδο στο Ιράκ, πριν να αναγκασθούν να φύγουν λόγω της κατάστασης στο Ιράκ για να αναζητήσουν καταφύγιο στην Ευρώπη. Όταν έφθασαν Ελλάδα πριν μερικούς μήνες αντιμετωπίσθηκαν σαν όλους τους οικονομικούς μετανάστες. Διατάχθηκε η απέλασή τους και κρατήθηκαν για αρκετό καιρό έως ότου οργανώσεις προστασίας προσφύγων με την υποστήριξη της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ τους βρουν και καταφέρουν να αφεθούν ελεύθεροι αφού υπέβαλαν αιτήσεις ασύλου στην Ελλάδα.

Όλοι οι πρόσφυγες αυτοί είναι άστεγοι χωρίς κανένα υποστηρικτικό περιβάλλον, καθώς έχουν φύγει από την πατρίδα τους χρόνια πριν, είναι θύματα βασανιστηρίων, με ιατρικά προβλήματα, ενώ είναι κατατρεγμένοι και από τους συμπατριώτες τους ως ενεργά μέλη πολιτικής οργάνωσης, από την οποία αποσχίσθηκαν.

Όμως το ελληνικό κράτος εδώ και πολλούς μήνες ούτε πολιτικό άσυλο τους χορήγησε, ούτε οποιαδήποτε κοινωνική βοήθεια τους παρείχε, παρότι σύμφωνα με ρητές διατάξεις του ελληνικού νόμου (αρθρ. 12 - 13 πδ 220/2007) και τις συναφείς ευρωπαϊκές και διεθνείς δεσμεύσεις όφειλε να παράσχει στέγη σε κέντρο φιλοξενίας ή άλλο κατάλληλο χώρο και να τους συνδράμει οικονομικά για την επιβίωσή τους.

Έτσι κατέληξαν να κατοικούν σε εγκαταλελειμμένα κτίρια, όπως το παλιό Αμπάσαντορ, 100 μόλις μέτρα από την Ομόνοια, χωρίς, ρεύμα, τρεχούμενο νερό, ακόμη και φαγητό πολλές φορές, σε συνθήκες εξαθλίωσης.

Η επιλογή να βρίσκονται στην Ελλάδα δεν είναι δική τους. Δεν επέλεξαν τον τόπο διαμονής τους. Έχουν φύγει πολλά χρόνια πριν από την πατρίδα τους, διωκόμενοι για τη δράση τους υπέρ της ελευθερίας και έχουν αναγνωρισθεί ως πρόσφυγες από την ίδια την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ.

Σήμερα διεκδικούν και απαιτούν τα αυτονόητα:

Να τους παρασχεθεί η προστασία που δικαιούνται.

Να τους χορηγηθεί πολιτικό άσυλο.

Να τους χορηγηθεί άμεση κοινωνική βοήθεια (στέγη, διατροφή) έτσι ώστε μπορέσουν να διαβιώσουν ανθρώπινα.

Να τους παρασχεθεί η κατάλληλη ιατρική μέριμνα και αποκατάσταση.

Εκφράζουμε τη αλληλεγγύη μας και απαιτούμε από το ελληνικό κράτος να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις του, σεβόμενο τα δικαιώματα και την αξιοπρέπεια των προσφύγων.

Ομάδα Δικηγόρων για τα Δικαιώματα Μεταναστών και Προσφύγων

Δίκτυο Κοινωνικής Υποστήριξης Προσφύγων και Μεταναστών































Τετάρτη 4 Φεβρουαρίου 2009

    Ελευθεριακή Κίνηση Βιοκαλλιεργητών

δημοσιεύτηκε σήμερα από hamster

Το κείμενο που μοίραζαν στον Πειραιά

ΑΓΩΝΑΣ για ΓΗ και ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Ερχόμαστε απ’ το παρελθόν κι ονειρευόμαστε το μέλλον, καλύτερο. Είμαστε η σπορά του Μαρίνου Αντύπα. Μείναμε στη γη, να καλλιεργήσουμε με την γνώση των παλαιότερων, προσφέροντας για λίπασμα στην γη μας πρώτα απ’ όλα τον ιδρώτα μας και το αίμα μας. Προσφέρουμε και παράγουμε την τροφή στο λαό μας, εισπράττοντας αδιάκοπα την περιφρόνηση, την ανέχεια, την ερήμωση, την απογοήτευση.

Δεκαετίες ρημάζουν τα χωριά, εγκαταλείποντας τα χωράφια, θάβουν τις προαιώνιες σχέσεις της αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας που στήριζαν τις κοινότητες. Διέλυσαν τον υγιή συνεργατισμό, κατέστρεψαν τις παραδόσεις μας και διέδωσαν τον λούμπεν πολιτισμό της γκλαμουριάς της νύχτας, της μπάλας και της ρουφιανιάς.

Ένα σύστημα παγκόσμιο έχει αποφασίσει να ξεμπερδεύει με την αγροτιά, όπως την ξέραμε πριν πολλά χρόνια. Αυτό το σύστημα, και στην Ελλάδα και παντού, έχει αναλάβει να συρρικνώσει τον αγροτικό πληθυσμό, να συνθλίψει τον μικρό αγρότη, να εξαλείψει την οικιακή αγροτική οικονομία, να μην επιτρέψει την αυτάρκεια ούτε στα πιο στοιχειώδη αγαθά της φύσης. Η ντόπια και παγκόσμια εξουσία με τους μηχανισμούς της (Κυβερνήσεις, Ε.Ε., Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου, Τροφίμων, Πολυεθνικές Αγροτοεφοδίων και Μεταλλαγμένων, Μεγαλέμποροι και μεγαλοδιακινητές τροφής) κατάφεραν να οδηγήσουν τις αγροτικές οικονομίες σε ελεγχόμενα αδιέξοδα με προκαθορισμένες συνέπειες. Επιδοτούμενη γεωργία, πλεονασματικά προϊόντα, απορύθμιση των ίδιων των νόμων τους της ελεύθερης αγοράς με την προσφορά και ζήτηση να μην συναντώνται ποτέ, ασφυκτική εξάρτηση των αγροτών από τις εισροές, δραματική αύξηση του κόστους παραγωγής και μείωση του αγροτικού εισοδήματος, εξαθλίωση της υπαίθρου, φτώχεια και πείνα στα 2/3 του πλανήτη.

Το τελικό σχέδιο όμως των Κυβερνήσεων και των Πολυεθνικών ελίτ της Οικονομίας και της Διαχείρισης είναι γνωστό. Δημιουργώντας την Παγκόσμια Οικονομική και Διατροφική κρίση, επιταχύνοντας την Περιβαλλοντική Καταστροφή, θα ‘ρθουν στην συνέχεια ως “σωτήρες”, επιβάλλοντας παντού “δημοκρατίες εκτάκτου ανάγκης”, με περιστολή ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, ορίζοντας αυστηρά τα όρια της ανθρώπινης ζωής, με κύριο μέλημα την απόλυτη βιομηχανοποίηση της παραγωγής τροφής, με την επιβολή της βιοτεχνολογίας (μεταλλαγμένα, νανοτρόφιμα κ.λ.π.) και την υπερμεγέθυνση της αγροτικής μονάδας (τεράστια αγροκτήματα, ελεγχόμενα από εταιρείες ή λίγους τσιφλικάδες), αλλά και επιβάλλοντας εναρμονισμένες με τις επιδιώξεις τους διατροφικές συνήθειες στους υπηκόους τους, στο πνεύμα της όλο και μεγαλύτερης αστικοποίησης των πληθυσμών.

Για την επιδίωξη των στόχων του, το πλέγμα εξουσιών που κυβερνά τις ζωές μας φροντίζει αρκετά χρόνια έως τώρα, να διατηρεί διαιρεμένο τον αγροτικό κόσμο, σε κομματικά μαγαζιά, σε ξεχωριστά μαντριά, με βοσκούς τους βολεμένους αγροτοπατέρες. Το μαντρί το μεγάλο, όμως, είναι ένα και επειδή η αξιοπρέπεια και η αντίληψη θα πεθάνουν τελευταία στο ανθρώπινο είδος, έχει αρχίσει να γίνεται κατανοητό το παιχνίδι των αφεντάδων μας.

Κατεβαίνουμε στα μπλόκα πολλοί από μας που σκέφτονται έτσι, βιοκαλλιεργητές, ενωμένοι με τα αδέρφια μας αγρότες, καλώντας όλους στους δίκαιους αγώνες μας.

Τα απαιτήματα μας είναι:

- Η εγγύηση του αγροτικού εισοδήματος σ’ όλη την Επικράτεια.

- Η επιστροφή του 15% ΦΠΑ στους αγρότες.

- Η διαγραφή όλων των χρεών των αγροτών στην ΑΤΕ και το πάγωμα των πλειστηριασμών των περιουσιακών τους στοιχείων.

- Η άμεση, σοβαρή (και όχι ψίχουλα) οικονομική ενίσχυση των μικρομεσαίων πρωτίστως και κατά κύριο επάγγελμα αγροτών.

- Η άμεση αποζημίωση απ’ τον ΕΛΓΑ όλων των πληγέντων παραγωγών το τελευταίο διάστημα.

Οι υποσχέσεις μας είναι:

- Να μην επιτρέψουμε να αποσαθρώσουν άλλο την ύπαιθρο.

- Να αγωνιστούμε για έναν υγιή συνεργατισμό, δημιουργώντας νέες ισχυρές, διεκδικητικές, διεπαγγελματικές ενώσεις, χωρίς κρατικοδίαιτους κι επιδοτούμενους εκπροσώπους, εφαρμόζοντας αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες.

- Να επιδιώξουμε την αυτοεκπαίδευση μας στις εναλλακτικές, φιλικές προς το Περιβάλλον, σύγχρονες γεωργικές μεθόδους, αντλώντας και από την παράδοση τις χρήσιμες πληροφορίες για την παραγωγή ποιοτικών- καθαρών αγροτικών προϊόντων.

- Να συνεισφέρουμε στην οργάνωση ινστιτούτων εκπαίδευσης και έρευνας μιας αειφόρου γεωπονικής επιστήμης. Στην επιδίωξη της ορθολογικής χρήσης των υδάτινων πόρων και τις συντονισμένης κοινωνικής διαχείρισης των αποθεμάτων των υδρολογικών λεκανών. Στη διάδοση της Βιολογικής και Ολοκληρωμένης Γεωργίας και όλων των φυσικών και παραδοσιακών μεθόδων καλλιέργειας που βασίζονται στην ελαχιστοποίηση των εισροών (χρήση χημικών αγροτοεφοδίων). Στο γενικευμένο μποϊκοτάζ, στην χρήση γενετικά τροποποιημένων οργανισμών (μεταλλαγμένα).

Δεσμευόμαστε:

- Ν’ αγωνιστούμε για την προστασία της μάνας Φύσης, για έναν καθαρότερο Πλανήτη χωρίς χημικά.

- Να συνεισφέρουμε στην οριζόντια διαχείριση της ζωής μας, χωρίς πάτρωνες κι αφεντικά, συνοργανώνοντας την παραγωγική διαδικασία, με τις ίδιες κοινωνικές δυνάμεις (πραγματική κοινωνική αυτοδιοίκηση, ενώσεις καταναλωτών, ινστιτούτα γεωτεχνικών επιστημών και διατροφικών επιστημών), δηλαδή με τον κοινωνικό ιστό που θα ορίζει και τις πραγματικές ανάγκες για υγεία και διατροφή και για τον τελευταίο πολίτη σ’ αυτόν τον κόσμο, χωρίς εμπόρους, μεσάζοντες εκμεταλλευτές.

Για μια αγροτιά υπερήφανη σε μια κοινωνία αυτοδιαχειριζόμενη και αυτοκυβέρνητη, κατεβαίνουμε στα μπλόκα.

Σύντροφοι αγρότες, μπλόκα ανοιχτά για το λαό, όχι για το Κράτος, ελεύθερα διόδια, μοίρασμα προϊόντων και φυλλαδίων. Η κοινωνία μαζί μας και όχι εναντίον μας. Καταλήψεις σε Εφορίες, Αγροτικές Τράπεζες, Νομαρχίες, Διευθύνσεις Γεωργίας, Λαϊκές Συνελεύσεις στα μπλόκα, αλλά και στα χωριά και τις πόλεις, με συμμετοχή της ντόπιας κοινωνίας και των εξεγερμένων του Δεκέμβρη.

Για τον δίκαιο Αναδασμό της Γης και την Κοινοτική χωρίς χημικά Γεωργία, Αγώνας για Γη και Ελευθερία.

Ελευθεριακή Κίνηση Βιοκαλλιεργητών